Geloof en overtuiging
‘Ik kan het niet. Ik ben een coach. Ik kan niet in de positie staan van zenden. Dat is wat presenteren voor mij is.’ Ik ontmoette deze coach tijdens een Masterclass. Zij benaderde mij met de vraag haar te coachen, zodat ze een goed – Ted-achtig – verhaal zou kunnen neerzetten. Ze had net een boek gepubliceerd en wilde dat meer onder de aandacht van haar potentiële klanten brengen. Een goed persoonlijk verhaal waarmee ze mensen kan informeren en enthousiasmeren over haar unieke, effectieve manier van coachen.
Ze was duidelijk gemotiveerd. Maar werd belemmerd door overtuigingen die ze had meegekregen uit een strenge opvoeding. “Wie denk je wel dat je bent dat je daar zomaar mag staan praten”, zei een stemmetje in haar achterhoofd. Verder voelde ze zich beperkt door haar stem. De succesvolle coach die over een gezonde dosis zelfkritiek en zelfinzicht beschikt, kan als het erop aan komt niet over de drempel.
We zijn op zoek gegaan naar verhalen die vertellen wie ze is en waar ze voor staat in het kader van persoonlijk leiderschap. Het resultaat was een drietal verhalen in ruwe versie. We hebben deze getoetst op hun waarde door ‘de vloer op te gaan’ en ze al vertellend te onderzoeken. Daarbij was het belangrijk of het verhaal en de coachee elkaar konden ondersteunen. De zelfcensuur was er (natuurlijk) ook: over jezelf, je werk en je succes vertellen voelde voor haar als ‘opscheppen’.
Het hielp door de doelstelling van de presentatie te veranderen: deze coach heeft een unieke aanpak waar ze veel professionals mee verder heeft geholpen in leven en werk. Hoe zou het zijn als meer mensen hier van kennis zouden nemen? Zij koos een verhaal en schreef de ruwe versie verder uit. Ik keek mee over haar schouder. Het resultaat was een sterk verhaal op papier, dat nog tot leven moest komen in de vertelling. Door het uitgeschreven verhaal als conversatie te benaderen, dus ‘gewoon’ 1 op 1 bij wijze van spreken als een gesprek aan tafel , kwam er meer leven in. De eigen stem, de haar kenmerkende humor en de verstilling kwamen als vanzelf mee.
We waren het bijna vergeten, maar de oude belemmerende overtuiging stak weer de kop op. Deze vrouw heeft er al zo vaak aan gewerkt, dat het voor haar duidelijk was dat nog meer aandacht eraan besteden haar niet zou helpen. De innerlijke, demonische stemmen, zijn er en ze blijven. Het is niet zinvol daar tegen te vechten. ‘Ze zijn als een radio bij de buren’.
Door er zo naar te kijken, kon ze vrijer vertellen, delen wat voor haar van waarde is. We hebben de tekst van de presentatie steeds aangescherpt, totdat er een verhaal stond dat persoonlijk, concreet en beeldend was. Een verhaal dat in inhoud en expressie recht deed aan wie ze is.
De coachhouding die volgens haar niet paste bij het vertellen, kreeg in het repeteren een nieuwe, andere invulling. Een presentatie of vertelling wordt vaak ten onrechte benaderd als een monoloog. Het gaat er juist om de dialoog met de zaal aan te gaan. De toehoorder heeft weliswaar geen tekst, maar door te luisteren naar de toehoorders in de zaal, ontstaat het gevoel van een dialoog. Waardoor het contact beter wordt.
In de zaal werden meer dan 100 man verwacht. Ik gaf mijn coachee het beeld mee om met 100 mensen 1 op1 in gesprek te gaan en contact te maken. Zo deed ze haar voordracht. Ze kon in rust en vertrouwen in contact zijn met de hele zaal. Maar niet alleen dat; ze wist ze ook mee te nemen in haar verhaal. Ze kreeg erkenning en bevestiging doordat de workshop die ze aansluitend gaf door veel enthousiaste deelnemers werd bezocht.
Ze was blij met het resultaat. Maar vooral ook blij dat ik haar overtuiging dat ze geen verhalen kon vertellen en of presenteren steeds heb weggewuifd. Ik heb die overtuiging wel steeds gehoord en ook in mijn aandacht gehad, maar een discussie daarover of een poging haar van het tegendeel te overtuigen zou niet werken. Ik vertrouwde er steeds op dat een goed en goed verteld persoonlijk verhaal een totaal andere ervaring zou zijn en die overtuiging als vanzelf zou laten verdwijnen.